Sana Panaginip Lamang

“Sana Panaginip Lamang”

By: Conrad Carlo Venzon

Marami tayong hindi na pwedeng maibalik pa

Mga nasabi o di kaya ang ating mga nagawa

Sa ating mga nasaktan o di kaya mga napaasa

Sa mga pangako na hindi na matutupad pa

Ang bawat segundo ng ating buhay ay hindi dapat sayangin

Hindi dapat sayangin ang pagkakataon na ipinagkaloob sa atin

Dahil ang pinakamahirap pala na problem na haharapin natin bukas

Ang mga responsibilidad natin ngayon na hindi dapat natin pinalagpas

Paano kung napapaligiran na tayo ng mabigat na problema?

Malalagpasan pa kaya natin ito? Mareresolba pa kaya?

Kung pag-iisipan ng iba, tila napakadali lamang solusyunan, hindi ba?

Pero kung hindi naman ikaw ang may pasan, hindi mo malalaman talaga.

Naiinggit ako minsan sa mga taong alam kong sobrang masaya na

Ipinagdarasal ko na sana ako naman kung pwede ba

Sawang-sawa na ako sa araw-araw na kalungkutan

Tila mahuhulog na ang aking mga mata sa pag-iyak sa magdamagan

Ang dami kong naisip na plano kung maibabalik lamang ang nakaraan

Mag-aral ng mabuti, tila iyan ang unang kong hakbang

Sobrang dali lang pala kung pag-iigihan lang

Hindi tulad ngayon, hanggang imahinasyon na lamang

Ang ikalawang hakbang ko ay maging masunurin na anak

Para sa ina na ang gusto lamang para sa akin ay makapagtapos upang may hawak

Hawak na diploma ay sadyang ambisyon niya para sa akin noon

Isang ambisyon na naging panaginip na lamang ngayon

Kung bibilangin ko sa aking mga daliri ang aking mga problema

Kulang pa kahit isama ko pati ang mga daliri sa aking dalawang paa

Hindi ko na maisip kung bakit ako nagkaganito

Tila ang pinakamasaya na lamang sa aking buhay ay balikan ang mga alala ko

Ang parati kong panalangin sa Diyos ay sana magising ako sa nakaraan

Maimulat ang mga mata sa buhay na punungpuno ng kasaganahan

Sa panahon na nagsisimula pa lamang sa aking unang taon sa kolehiyo

Sa mga aksyon na dapat kong pinag-isipan at plinano

Sana noon pa lamang, ako’y nakapag-isip na

Sana noon pa lamang, nilayuan na ang mga masasamang barkada

Sana noon pa lamang, hindi ko nilustay ang kanyang pinaghirapan

Sana noon pa lamang, nabagsakan na ako ng bato para ako’y natauhan

Ngayon ako’y nagsisisi at hahihiya

Nahihiya sa mga kaedad ko na sobra nang masaya

Meron na silang sariling ipon, bahay, kotse at pamilya

 Samantala ako naman ay tumitingin lamang sa naipundar nila

Hinihiling ko na sana ang buhay ko ay isa lamang panaginip

Magigising na lang ako at doo’y makakapag-isip

Maaalala ko kung ano ang mangyayari kapag ako’y magpapabaya

Isiping maiayos ang buhay para hindi na lumuha ang aking mahal na ina