Sana Panaginip Lamang

“Sana Panaginip Lamang”

By: Conrad Carlo Venzon

Marami tayong hindi na pwedeng maibalik pa

Mga nasabi o di kaya ang ating mga nagawa

Sa ating mga nasaktan o di kaya mga napaasa

Sa mga pangako na hindi na matutupad pa

Ang bawat segundo ng ating buhay ay hindi dapat sayangin

Hindi dapat sayangin ang pagkakataon na ipinagkaloob sa atin

Dahil ang pinakamahirap pala na problem na haharapin natin bukas

Ang mga responsibilidad natin ngayon na hindi dapat natin pinalagpas

Paano kung napapaligiran na tayo ng mabigat na problema?

Malalagpasan pa kaya natin ito? Mareresolba pa kaya?

Kung pag-iisipan ng iba, tila napakadali lamang solusyunan, hindi ba?

Pero kung hindi naman ikaw ang may pasan, hindi mo malalaman talaga.

Naiinggit ako minsan sa mga taong alam kong sobrang masaya na

Ipinagdarasal ko na sana ako naman kung pwede ba

Sawang-sawa na ako sa araw-araw na kalungkutan

Tila mahuhulog na ang aking mga mata sa pag-iyak sa magdamagan

Ang dami kong naisip na plano kung maibabalik lamang ang nakaraan

Mag-aral ng mabuti, tila iyan ang unang kong hakbang

Sobrang dali lang pala kung pag-iigihan lang

Hindi tulad ngayon, hanggang imahinasyon na lamang

Ang ikalawang hakbang ko ay maging masunurin na anak

Para sa ina na ang gusto lamang para sa akin ay makapagtapos upang may hawak

Hawak na diploma ay sadyang ambisyon niya para sa akin noon

Isang ambisyon na naging panaginip na lamang ngayon

Kung bibilangin ko sa aking mga daliri ang aking mga problema

Kulang pa kahit isama ko pati ang mga daliri sa aking dalawang paa

Hindi ko na maisip kung bakit ako nagkaganito

Tila ang pinakamasaya na lamang sa aking buhay ay balikan ang mga alala ko

Ang parati kong panalangin sa Diyos ay sana magising ako sa nakaraan

Maimulat ang mga mata sa buhay na punungpuno ng kasaganahan

Sa panahon na nagsisimula pa lamang sa aking unang taon sa kolehiyo

Sa mga aksyon na dapat kong pinag-isipan at plinano

Sana noon pa lamang, ako’y nakapag-isip na

Sana noon pa lamang, nilayuan na ang mga masasamang barkada

Sana noon pa lamang, hindi ko nilustay ang kanyang pinaghirapan

Sana noon pa lamang, nabagsakan na ako ng bato para ako’y natauhan

Ngayon ako’y nagsisisi at hahihiya

Nahihiya sa mga kaedad ko na sobra nang masaya

Meron na silang sariling ipon, bahay, kotse at pamilya

 Samantala ako naman ay tumitingin lamang sa naipundar nila

Hinihiling ko na sana ang buhay ko ay isa lamang panaginip

Magigising na lang ako at doo’y makakapag-isip

Maaalala ko kung ano ang mangyayari kapag ako’y magpapabaya

Isiping maiayos ang buhay para hindi na lumuha ang aking mahal na ina

Kailan?

Kailan?

Ilang taon na rin noong tiningnan ko ang buhay ko?

Ilang taon na rin noong gusto ko nang sumuko?

Ilang taon na rin noong ako’y napariwara?

Ilan taon na rin noong panahon na gusto ko nang mawala?

Ilang beses ko ba kailangang bumangon?

Ilang beses ko din binilang kasama na ang ngayon

Ilang ulit ko na din pinagplanuhan ang bukas

Ilang beses? Tila wala na nga yatang wakas

Ilang beses na akong tinulungan

Ilang paghihirap na din ang aking pinagdaanan

Ilang araw pa ba ang aking bibilangin?

Ilan? Dahil sawang-sawa na ako na langhapin ang ganitong hangin

 “Kailan” ang salita na ayaw ko nang bigkasin

Kailan? kay hirap nga namang hintayin

Kailan? Kailan pa ba ko makakatulong sa kanila?

Kailan? Sana sa susunod na araw, masasabi ko na

Kailan ko ba kailangang magtagal sa ganitong buhay?

Kailan ko maaamin na ang buhay ko ay sadyang may sariling kulay?

Kailan ko matatanggap na hanggang dito lamang ako?

Kailan ko pa kaya kayang ngumiti sa harap ng tao?

Kailan ko pa ba kayang hintayin?

Hintayin ang oportunidad na para lamang sa akin

Sa aking pagsisikap, sana lang ay mayroon pa akong makita pa

Makitang liwanag patungo sa buhay na masaya

Oh buhay

Maraming bagay ang gusto ko lang malaman

Saan ba ang tama at dapat kong daanan?

Dito ba o doon? Para sana’y hindi na maulit

Mga pagkakamali ko’y kinalilimutang pilit

Isang madilim na sulok ang aking sandalan

Alaala ng kahapon ang aking hinahagkan

Balot na ng lungkot ang aking nasisilayan

Di ko na matanaw ang aking patutunguhan

Ang mundo ko’y nababalot ng malungkot na kahapon

Ngayon at bukas, tila’y akin nang itinapon

Ako’y napapaligiran ng mga mapagmahal na tao

Bakit ganun? Tila nag-iisa pa rin ako

Naaalala ko pa noong aking kabataan

Walang pakialam kung saan man ang aking madaanan

Dito man o doon, wala akong pakialam

Tutal naman, meron pa akong bukas na sasandalan

Araw-araw, problema’y hindi ko iniisip

Mga magulang naman ang parating sasagip

Sarap dito, sarap doon, kasarapang di matapos

Hanggang isang araw, kasarapa’y tila naubos

Pagkawala ng isang pinakamamahal ay walang kasing sakit

Luhang tumutulo sa aking mga mata’y walang kasing init

Mga kasayahan sa buhay ko’y tila nabura na

Di na kaya pang ngumiti kung wala na ang saya

Tila balot ng hinagpis ang bawat galaw ko

Nasa loob ng eskwelahan ngunit ang iniisip ay malayo

Parating sinasabi nila na kalimutan na ang lahat

Unti-unti ko raw tanggalin ang pasan kong kaybigat

Madaling sabihin, ngunit kayhirap gawin

Tila nakalimot na ko sa aking mga tungkulin

Ngunit meron pa namang nagmamahal na isa

Kalimutan ang kahapon, at ang ngayo’y ipagpatuloy na

Ilang taon na din noong nangyari ang trahedya

Tila nagwala nung makatungtong na sa iba

Nagsimula muli sa aking mga maling gawain

Mga payo nila’y tila kay hirap nang sundin

Kalokohan nga naman, o kay hirap tanggalin

Mga kasarapan sa mundo’y tila kay sarap langhapin

Walang tigil sa kasiyahan kahit isa lamang itong pansamantala

Kahit ang mga nagmamahal ay nahihirapan at lumuluha

Pinagsasabihan ako noong ako’y bago pa lamang dito

Wala akong naririnig, puro ang sagot ko’y “Opo”

Dalawang letrang “P” lang daw ako, sa aki’y sinabi at isinambulat

Tanong nila; “Ikaw ba’y aming PAG-ASA o isang PABIGAT?”

Ilang taon din ako’y nagpakasasa at nagpakasaya

Wala na akong pakialam at tila naging isa nang walang hiya

Gastos dito, gastos doon, wala na yatang kapaguran

Tila nabulag na at di na alam tahakin ang tamang daanan

Mula sapol, ako’y pinalaking matino

Ngunit ngayon, isa nang mistulang gago

Paghihirap nila’y tila wala nang katapusan

Sila na ata ang may masmabigat na pasan

Unti-unti’y nakikita na ng mga matang ito

Mga kalokoha’y sa araw-araw na ginagawa ko

Ngunit sa nakikita ko’y mistulang huli na ang lahat

Kung makapagbabago’y tila hindi na ata sapat

Lubhang mahirap ipagpatuloy ang nasira nang bukas

Paano kung ang ngayo’y bigyan ko nang kaukulang wakas?

Tila kung anu-ano na ang naiisip ng utak kong ito

Kaliwa’t kanan na mga problema’y sadyang kaygulo

Ilang araw, ilang buwan, ilang taon kong itinago

Nakatago sa mga ngiti ang lungkot na pasan ko

Walang nakaaalam na tila meron akong plano

Sa huli’y tila maraming tao ang sa aki’y nakaturo

Kay sarap pagmasdan ng mga taong kaysaya

Sa kapaligiran ko’y tila ang lungkot ay di makita

Napakadaming tao ang nakatingin lamang sa akin

Di ko na kayang pigilan ang hapdi ng damdamin

Sadya talagang nakatutuwa ang buhay

May iba’t ibang disenyo at may iba’t ibang kulay

Sariling gawain kung ito ba’y isang langit o impiyerno

Wag sanang sayangin kahit isa lamang segundo

Kung maibabalik ko lamang ang aking nakaraan

Kung alam ko lang noon ang bunga ng kinabukasan

Siguradong wala ako ngayon sa aking kinatatayuan

Na kung saa’y maraming tao ang nagsisipagtinginan

Tapos na ang oras nang aking paghihintay

Ipikit ang mga mata at huminga ng malumanay

Sa wakas ay matatapos na ang matagal ko nang ikinahihiya
Sana sa pagdilat ng mga mata’y makakita pa ng huling pag-asa

Worth

Oh what solitude it is to have a life that is very demeaning

A face of sadness that is underlain by a contrary meaning

Unknown, unnoticed, unobserved and unseen

Oh how long, so long, how long has it been?

The leafy memories have vanished and slowly my hands let go

Have I felt it? Have I seen it? Surely I did not know

Curious, is that it? How quickly they forget

For the rest of my life, doing this, I’ll ceaselessly regret

Soundless, bitter silence, I did not know why

Why the sun no longer shines in the midst of my sky

Rain, intense rain, it makes my skin melt

For the first time in my life, this feeling I haven’t felt

Anguish, sweet torment, so what shall it be?

Days from now, surely, soon I will see

Can’t wait for the ending, can’t wait for it to be seen

So many witnesses, call me foolish or am I so keen?

The time is running, fast running, am I running out of time?

Don’t worry, never worry, and worry no more for I am fine

Softening misery, tender despair, these hands I can’t see

Teary eyes, watery eyes, leave me alone and let me be

Dimness of the past, you’ve clothed me up throughout the years

The years came by, not a thing altered, no laughter or tears

Same old stuff, same old things, and of course, same old lies

I’ve said it, nothing will ever change, soon the feeling dies

Now that the sweet year is about to have an end

Nothing will ever be the same, no more wounds to mend

I’ve held pain so much, oh these hands of dirt

For all these years, have I really found my worth?

Words Of A Fool, A Fool For Too Long

How long has it been?

My world is trapped within the four walls of a bin

Forsaken for what truly has happen to me

But now I’ll be roaming happy and free

Loneliness follows me

Within the dark periphery

Looking at myself in sympathy

Now I’ll be roaming happy and free

No one knows who I am

For somehow, I am a changed man

No more problems, for the problem is me

Cuz now I’ll be roaming happy and free

You might say that I’ve gone mad

Free from my cell but I’ve been had

No more mistakes, anguish and agony

For now I’ll be roaming happy and free

All my life, they see before they think

Everything is precious, every second and every blink

Laugh, just laugh out loud but let me be

Before you know it, I’ll be roaming happy and free

Is there no chance for these eyes of despair?

Can’t seem to put up with it, can’t seem to bear

You see smiles and happiness… Is that all you see?

Can’t seem to wait to be roaming happy and free