Oh buhay

Maraming bagay ang gusto ko lang malaman

Saan ba ang tama at dapat kong daanan?

Dito ba o doon? Para sana’y hindi na maulit

Mga pagkakamali ko’y kinalilimutang pilit

Isang madilim na sulok ang aking sandalan

Alaala ng kahapon ang aking hinahagkan

Balot na ng lungkot ang aking nasisilayan

Di ko na matanaw ang aking patutunguhan

Ang mundo ko’y nababalot ng malungkot na kahapon

Ngayon at bukas, tila’y akin nang itinapon

Ako’y napapaligiran ng mga mapagmahal na tao

Bakit ganun? Tila nag-iisa pa rin ako

Naaalala ko pa noong aking kabataan

Walang pakialam kung saan man ang aking madaanan

Dito man o doon, wala akong pakialam

Tutal naman, meron pa akong bukas na sasandalan

Araw-araw, problema’y hindi ko iniisip

Mga magulang naman ang parating sasagip

Sarap dito, sarap doon, kasarapang di matapos

Hanggang isang araw, kasarapa’y tila naubos

Pagkawala ng isang pinakamamahal ay walang kasing sakit

Luhang tumutulo sa aking mga mata’y walang kasing init

Mga kasayahan sa buhay ko’y tila nabura na

Di na kaya pang ngumiti kung wala na ang saya

Tila balot ng hinagpis ang bawat galaw ko

Nasa loob ng eskwelahan ngunit ang iniisip ay malayo

Parating sinasabi nila na kalimutan na ang lahat

Unti-unti ko raw tanggalin ang pasan kong kaybigat

Madaling sabihin, ngunit kayhirap gawin

Tila nakalimot na ko sa aking mga tungkulin

Ngunit meron pa namang nagmamahal na isa

Kalimutan ang kahapon, at ang ngayo’y ipagpatuloy na

Ilang taon na din noong nangyari ang trahedya

Tila nagwala nung makatungtong na sa iba

Nagsimula muli sa aking mga maling gawain

Mga payo nila’y tila kay hirap nang sundin

Kalokohan nga naman, o kay hirap tanggalin

Mga kasarapan sa mundo’y tila kay sarap langhapin

Walang tigil sa kasiyahan kahit isa lamang itong pansamantala

Kahit ang mga nagmamahal ay nahihirapan at lumuluha

Pinagsasabihan ako noong ako’y bago pa lamang dito

Wala akong naririnig, puro ang sagot ko’y “Opo”

Dalawang letrang “P” lang daw ako, sa aki’y sinabi at isinambulat

Tanong nila; “Ikaw ba’y aming PAG-ASA o isang PABIGAT?”

Ilang taon din ako’y nagpakasasa at nagpakasaya

Wala na akong pakialam at tila naging isa nang walang hiya

Gastos dito, gastos doon, wala na yatang kapaguran

Tila nabulag na at di na alam tahakin ang tamang daanan

Mula sapol, ako’y pinalaking matino

Ngunit ngayon, isa nang mistulang gago

Paghihirap nila’y tila wala nang katapusan

Sila na ata ang may masmabigat na pasan

Unti-unti’y nakikita na ng mga matang ito

Mga kalokoha’y sa araw-araw na ginagawa ko

Ngunit sa nakikita ko’y mistulang huli na ang lahat

Kung makapagbabago’y tila hindi na ata sapat

Lubhang mahirap ipagpatuloy ang nasira nang bukas

Paano kung ang ngayo’y bigyan ko nang kaukulang wakas?

Tila kung anu-ano na ang naiisip ng utak kong ito

Kaliwa’t kanan na mga problema’y sadyang kaygulo

Ilang araw, ilang buwan, ilang taon kong itinago

Nakatago sa mga ngiti ang lungkot na pasan ko

Walang nakaaalam na tila meron akong plano

Sa huli’y tila maraming tao ang sa aki’y nakaturo

Kay sarap pagmasdan ng mga taong kaysaya

Sa kapaligiran ko’y tila ang lungkot ay di makita

Napakadaming tao ang nakatingin lamang sa akin

Di ko na kayang pigilan ang hapdi ng damdamin

Sadya talagang nakatutuwa ang buhay

May iba’t ibang disenyo at may iba’t ibang kulay

Sariling gawain kung ito ba’y isang langit o impiyerno

Wag sanang sayangin kahit isa lamang segundo

Kung maibabalik ko lamang ang aking nakaraan

Kung alam ko lang noon ang bunga ng kinabukasan

Siguradong wala ako ngayon sa aking kinatatayuan

Na kung saa’y maraming tao ang nagsisipagtinginan

Tapos na ang oras nang aking paghihintay

Ipikit ang mga mata at huminga ng malumanay

Sa wakas ay matatapos na ang matagal ko nang ikinahihiya
Sana sa pagdilat ng mga mata’y makakita pa ng huling pag-asa